พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [5.ปาจิตติยกัณฑ์] 2.ภูตคามวรรค 10. สัปปาณกสิกขาบท บชภาชนีย์
พระบัญญัติ
[140] ก็ ภิกษุใดรู้อยู่ว่าน้ำมีสิ่งมีชีวิต รด หรือใช้ให้รดหญ้าหรือดิน
ต้องอาบัติปาจิตตีย์
เรื่องภิกษุชาวเมืองอาฬวี จบ
สิกขาบทวิภังค์
[141] คำว่า ก็...ใด คือ ผู้ใด ผู้เช่นใด ฯลฯ นี้ที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ก็...ใด
คำว่า ภิกษุ มีอธิบายว่า ชื่อว่าภิกษุ เพราะเป็นผู้ขอ ฯลฯ นี้ที่พระผู้มีพระ
ภาคทรงประสงค์เอาว่า ภิกษุ ในความหมายนี้
ที่ชื่อว่า รู้อยู่ ได้แก่ ภิกษุนั้นรู้เอง หรือผู้อื่นบอกให้ภิกษุนั้นรู้
คำว่า รด คือ ภิกษุรดเอง ต้องอาบัติปาจิตตีย์
คำว่า ใช้ให้รด คือ ภิกษุใช้ผู้อื่นให้รด ต้องอาบัติปาจิตตีย์
ผู้รับคำสั่งครั้งเดียวแต่รดหลายครั้ง ภิกษุผู้สั่งต้องอาบัติปาจิตตีย์
บทภาชนีย์
[142] น้ำมีสิ่งมีชีวิต ภิกษุสำคัญว่ามีสิ่งมีชีวิต รด หรือใช้ให้รดหญ้าหรือดิน
ต้องอาบัติปาจิตตีย์
น้ำมีสิ่งมีชีวิต ภิกษุไม่แน่ใจ รด หรือใช้ให้รดหญ้าหรือดิน ต้องอาบัติทุกกฏ
น้ำมีสิ่งมีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าไม่มีสิ่งมีชีวิต รด หรือใช้ให้รดหญ้าหรือดิน ไม่
ต้องอาบัติ
น้ำไม่มีสิ่งมีชีวิต ภิกษุสำคัญว่ามีสิ่งมีชีวิต ต้องอาบัติทุกกฏ
น้ำไม่มีสิ่งมีชีวิต ภิกษุไม่แน่ใจ ต้องอาบัติทุกกฏ
น้ำไม่มีสิ่งมีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าไม่มีสิ่งมีชีวิต ไม่ต้องอาบัติ
พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [5.ปาจิตติยกัณฑ์] 2.ภูตคามวรรค รวมสิกขาบทที่มีในภูตคามวรรค
อนาปัตติวาร
ภิกษุต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ
[143] 1. ภิกษุไม่จงใจ
2. ภิกษุไม่มีสติ
3. ภิกษุผู้ไม่รู้
4. ภิกษุวิกลจริต
5. ภิกษุต้นบัญญัติ
สัปปาณกสิกขาบทที่ 10 จบ
ภูตคามวรรคที่ 2 จบ
รวมสิกขาบทที่มีในภูตคามวรรค
ภูตคามวรรคมี 10 สิกขาบท คือ
1. ภูตคามสิกขาบท ว่าด้วยการพรากภูตคาม
2. อัญญวาทกสิกขาบท ว่าด้วยการกล่าวกลบเกลื่อน
3. อุชฌาปนกสิกขาบท ว่าด้วยการกล่าวให้เพ่งโทษ
4. ปฐมเสนาสนสิกขาบท ว่าด้วยเสนาสนะข้อที่ 1
5. ทุติยเสนาสนสิกขาบท ว่าด้วยเสนาสนะข้อที่ 2
6. อนุปขัชชสิกขาบท ว่าด้วยการเข้าไปแทรกแซง
7. นิกกัฑฒนสิกขาบท ว่าด้วยการฉุดลากออก
8. เวหาสกุฏิสิกขาบท ว่าด้วยกุฎีชั้นลอย
9. มหัลลกวิหารสิกขาบท ว่าด้วยการสร้างวิหารใหญ่
10. สัปปาณกสิกขาบท ว่าด้วยสิ่งมีชีวิต
